Ελλάς...Ελλήνων...Τι;

...

Ελλάς…Ελλήνων…τι;

...

Από τα μικράτα μας, με τη ποδιά στο σχολειό, μαθαίνουμε ότι η Ελλάς και ουχί η Ελλάδα…Γραίκα Γη ούτε για πλάκα…ήτο και θα είναι ένδοξη. Απ’ τις ιστορικές ρίζες στην Αρχαία Ελλάδα, τη θεόσταλτη μετάβαση στο Βυζαντίο, την ηρωική έκρηξη της Επανάστασης και τέλος τα ταραχώδη χρόνια της Μεταπολίτευσης. Ω τι καημός…μια χώρα που βιώνει την ύπαρξή της μοναχά μέσα απ’ την Ιστορία της, να ξέρει εν τέλει τόσο μα τόσο λίγη.

...

Στο χέρι μια γκραβούρα από τα χρόνια τα παλιά. Με το ρομαντισμό να ξεχειλίζει από τα μπούνια της επαναστατικής ιδεολογίας και πρακτικής. Μια Ελλάδα τροφαντή, περήφανη κυρία που κρατάει ένα δάφνινο στεφάνι στο χέρι. Κορμός ευθυτενής, όπως αρμόζει σε μια κυρία…με τα πιασίματα στη μέση. Εικόνα ψεύτικη…εξάλλου σπανίως ο έρωτας και ο ρομαντισμός μας λένε την αλήθεια. Ποιος θέλει τότε, αλλά και τώρα να δει μια αληθινή εικόνα. Ποιος φίλος του ρεαλισμού είδε τον εαυτό του και τον αποθέωσε; Σάμπως με μια γυναίκα, πιο γερασμένη, αισθητά πιο παχουλή, να κάθεται πάνω στις δάφνες της…γράφεις ιστορία; Με το χέρι από τη κυτταρίτιδα να μη μπορεί να σηκωθεί κι με τον κορμό καμπουριασμένο πάνω από το cult σουβλάκι στη λαδόκολλα μπορείς να γράψεις το Άρλεκιν του αύριο; Πόση είναι άραγε η λατρεία του αυστηρού ρεαλισμού;

...

Εικόνα μύθος…εικόνα θρύλος…ο Andy να σκάει από τη ζήλια του στη γωνία! Παιχνίδι θάρρους να συμπληρώσεις την εικόνα. Παίγνιο ενδιαφέρον εντούτοις!

...

Στο βάθος τυπικό δωμάτιο μεζονέτας σε παλ αποχρώσεις. Διώροφο, επικλινής σκεπή με κεραμίδι, τσιρλί χρώμα σε σαγρέ επιφάνεια. Μικροσκοπικός κήπος για τη ψευδαίσθηση αυτονομίας και θέση πάρκινγκ…απαραίτητα. Αυτοκίνητο με γραμμάτια που πληρώνει η γιαγιά…σωτήρας σας λέω για την ελληνική οικογένεια…αυτή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο…χωρίς επιτόκιο…ελεύθερη βούληση ετεροχρονισμένης απόδοσης…κορόιδο σε απλά ελληνικά! Σπίτι προσφάτως ξεπληρωμένο από γνωστή τράπεζα. Γιατί είναι όμορφο να έχεις το δικό σου χώρο…τραγουδιστό ιδανικά σε μπαλκόνι νεοκλασικού, παραπλεύρως από θηριώδη πολυκατοικία κτισμένης επί Χούντας. Θεός τη φύλαξε τη δόλια!

...

Βλέμμα εν φωτογραφία…μπλαζέ…θολό…εν πολλοίς αφηρημένο. Στο βάθος εικονοστάσι…παλιότερα φιλοξενούσε κι ευεργέτες…σήμερα μονάχα τη Παναγία και λοιπούς Αγίους ελευθέρας βοσκής. Εξάλλου η “εν εκλογή άγιοι” μας έχουν εσχάτως στερέψει. Αληθινό κερί στο καντηλέρι, ούτε κατά διάνοια…ασφάλεια πυρός έληξε μαζί με τη λήξη του δανείου…μονάχα ψεύτικο με τεχνητό τρεμόπαιγμα από τα ΙΚΕΑ…σωτήρια και αυτά! Πλάι βιβλιοθήκη κερασιά…φλύδα…κόντρα πλακέ με επένδυση…με όλη την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους…ο τελευταίος τόμος να λείπει. Βλέπεις η εφημερίς δεν τον έδωκε με κουπόνι και ποιος γυρεύει τη Πολιτεία για να πλερώσει; Έπιπλο η βιβλιοθήκη, μα και το βιβλίο…ρίζα ομοούσια το ξύλο βλέπεις…στοιχειώδης λογική.

...

Τραπεζαρία καρυδιά…της πεθεράς αυτή…σωτήρια εντούτοις δεν τη λες…σπάνιος χαρακτηρισμός αυτού του είδους ανθρώπων. Τραπεζομάντιλο αλέκιαστο, σαν τη συνείδηση της ηρωίδας, με στοίβα τους λογαριασμούς απάνω. Ανοικτοί λογαριασμοί, άλλοι με τους γειτόνους και άλλοι με το αφεντικό. Αυτή δεν ξέρει μήτε πως φούσκωσαν, μήτε πως την έφτασε η ανάγκη. Δεν διάλεξε σαφώς τους γείτονες και για το αφεντικό…μη τα λέμε…στημένο παιχνίδι προ πολλού.

...

Στο ραδιόφωνο…το μόνο που κληροδοτήθηκε από την εφηβεία…τα φτιάχναν καλά βλέπεις τότε…να παίζει ο Γιώργος...στους στίχους η Λίνα. Όλη της η ζωή διδασκαλία…όλη η ζωή της συντακτικό…και ω τι έκπληξη…αναζητά πάντα το “ουσιαστικό”. Δευτερόλεπτα έκλαμψης ούτε για πλάκα! Το βάρος του σουβλακίου είναι τόσο μεγάλο όσο δέκα τόνοι φάλαινα που σέρνεται στη Πανεπιστημίου και διαδηλώνει…φυσικά.

...

Στη τηλεόραση…που σπανίως κλείνει…σεμέν επάνω εν τάξει απλωμένο. Επίπεδη τηλεόραση, σαφώς υπάρχει…αλλά στο δωμάτιο…κι αυτή με άτοκες στη κάρτα. Βλέπεις αγαπητέ μου, ωσότου να πεθάνει η γιαγιά, τηλεόραση χωρίς κώλο και περβαζάκι για το μπιμπελικό δεν φεύγει από το σαλόνι. Η δύναμη του σεμέν, ανάλογη του σουβλακίου…ένεκα η παράδοσις!

...

Ελλάς…Ελλήνων…τι; Ιδού η απορία! Σάμπως, τη φωτογραφία του καθενός μας δεν την γνωρίζουμε πρωτίστως οι ενδιαφερόμενοι; Η Λίνα, όμως, τα είπε όλα…αναζητώντας ούλη τη ζωή το “ουσιαστικό”…διδασκόμενη ως ντουβάρι το συντακτικό…ανίκανη να το μάθει ούτε απ’έξω. Διότι την προσπάθεια πολλοί εμίσησαν…τη χαρά του σκονακίου…Κανείς!

Η αφόρητη αγένεια μιας κατά τ'άλλα ευγενικής ερώτησης

Λένε ότι κάθε ανθρώπινη πράξη - πλην των εμφανώς μονοσήμαντων – έχει κι ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης. Ενίοτε, σαν σχολιαρόπαιδα που χαζεύουν ένα ανοικτό βιβλίο, μπορούμε να διακρίνουμε και τρίτα και τέταρτα επίπεδα που σπάνια τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία. Βλέπετε, η κάθε ενέργεια, ακόμα και η όποια λέξη φέρουν πάντοτε ένα ειδικό και ηθικό βάρος. Το ζήτημα είναι ότι αυτό το βάρος δεν προσδιορίζεται μονομερώς από τον άνθρωπο πομπό, αλλά κυρίως από τη κοινωνία οικοδεσπότη. Ο δέκτης κι εδώ αλλά και σε τόσες άλλες περιπτώσεις…απλά διερωτάται.

Καθώς η παρατήρηση είναι πάντα η αρχή της επιστημονικής έρευνας, πρόσεξα ότι τη περίοδο που βιώνω μια αισθηματική σχέση, οι φίλοι σπεύδουν να με ρωτούν συνεχώς εάν όλα πάνε καλά. Η ερώτηση αυτή έρχεται ευθύς αμέσως, με ελάχιστες άλλες να προπορεύονται ως ουσιωδώς πιο σημαντικές. Χωρίς να θέλω να μειώσω το ενδιαφέρον που έχουν οι φίλοι μου για τη μακροημέρευση της ερωτικής μου ζωής, νομίζω ότι η εν λόγω πρόταση φέρει μια βαθύτερη κοινωνιολογική ερμηνεία. Κάποιος βέβαια θα μπορούσε να αντιπροτείνει, ότι το ενδιαφέρον τους εκδηλώνεται από το γεγονός και μόνο ότι γενικά στο ερωτικό παρελθόν μου μπορεί να υπήρξα ατασθαλής με ενδείξεις που δεν θα βοηθούσαν στην ευόδωση μιας υγιούς ερωτικής και μόνιμης σχέσης. Παρότι αυτό δεν θα έλεγα ότι είναι το γεγονός, συνεχίζει να είναι παράξενο ότι την ίδια ερώτηση μπορεί να κάνω κι εγώ σε φιλικά ομοφυλόφιλα ζευγάρια και γενικά φοριέται πολύ έντονα στον κοινωνικό περίγυρο. Εν αντιθέσει σαφώς με τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια, που μια τέτοια ερώτηση θα ήταν περισσότερη προσβλητική, παρά ένδειξη ενδιαφέροντος.

Τι είναι τελικά αυτό που μας ωθεί λοιπόν να θέτουμε μια τέτοια απορία; Πρωταρχικά, είναι το γεγονός ότι θεωρούμε μια ομοφυλόφιλη σχέση πολύ πιο εύθραυστη από μια ετεροφυλόφιλη. Ακόμα κι εμείς οι ίδιοι ξέρουμε ότι δύο άτομα του ιδίου φύλου δεν μπορούν να στεριώσουν για πολύ…για να το πούμε πιο απλά. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι ο φόβος αυτός είναι και πραγματικότητα, με τις περισσότερες σχέσεις να μην μπορούν να περάσουν το χρονικό ορίζοντα του τριμήνου (ίσως να λέω και πολύ). Δεν είναι σπάνια η ρήση ότι ένα gay διάστημα είναι το διπλάσιο σε straight χρόνια. Αρλούμπες βέβαια λέω εγώ! Όλοι ξέρουμε τους λόγους που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τα αισθήματα ενοχών από τη πλευρά των ομοφυλοφίλων, η έλλειψη κοινωνικής αποδοχής κι ενσωμάτωσης του ζευγαριού, η αδυναμία της ελεύθερης έκφρασης σε δημόσιο χώρο, η έλλειψη συχνά προσωπικού χώρου, αλλά και τόσα άλλα που μπορεί ο καθένας μας να απαριθμήσει, μας έχουν φέρει σε αυτό το σημείο. Συνεχίζω, όμως, να αναρωτιέμαι…γιατί είναι ενδιαφέρον να ρωτάς συνέχεια ένα ζευγάρι δύο ανδρών για παράδειγμα πώς και τυχαίνει να είναι ακόμα μαζί, ενώ η ίδια ερώτηση σε ένα τυπικό ζευγάρι straight θα ήταν αφόρητη αγένεια που υποδηλώνει έλλειψη της πίστης ότι είναι ικανοί να διατηρήσουν μια μόνιμη σχέση.

Δεν ξύπνησα σήμερα φυσικά κι ανακάλυψα ότι υπάρχουν κοινωνικά ερείσματα στο καθετί. Όχι! Το ήξερα αυτό προ πολλού. Κι ούτε μέμφομαι εναντίον των φίλων μου που δείχνουν ενδιαφέρον. Προς Θεού! Ξέρω ότι κι αυτοί ασυναίσθητα πέφτουν σε αυτό το ολίσθημα. Θέλω να πάω απλά ένα βήμα παραπέρα. Τι θα μπορούσε να βελτιώσει τη κατάσταση; Η εύκολη απάντηση είναι αυτή της κοινωνικής ενσωμάτωσης. Αναμφίβολα οι αποδοχή των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, δίνοντάς τους τα ίδια δικαιώματα με τα ετεροφυλόφιλα θα έκανε τα πράγματα πιο εύκολα. Ένα σύμφωνο συμβίωσης ή ένας πολιτικός γάμος (αδιάφορο ειλικρινά το πώς θα το ονομάσουν) θα έλυνε άμεσα πολλά προβλήματα. Και εδώ θέλω να τονίσω κάτι πολύ σημαντικό. Η ρηξικέλευθη αλλαγή που θα προκαλούσε μια τέτοια εξέλιξη δεν θα ήταν άμεσα εμφανής τόσο στη κοινωνία, αλλά περισσότερο στους ίδιους τους ομοφυλόφιλους. Η αίσθηση και μόνο ότι μπορείς και νομικά, αλλά και κοινωνικά να είσαι κατοχυρωμένος θα βοηθούσε σημαντικά στη σταθερότητα των σχέσεων. Επί της ουσίας είναι η θεσμοποίηση μια ολόκληρης κοινωνικής ομάδας που θα άλλαζε αναγκαστικά τη συμπεριφορά της και συνεπακόλουθα την αντιμετώπιση της κοινωνίας απέναντι της.

Ξέρω ήδη ότι πολλοί – κυρίως straight – θα ανέτειναν το γεγονός ότι με αυτό τον τρόπο θα μπαίναμε στα συντηρητικά μοτίβα των straight. Η αλήθεια είναι ότι δυνητικά – αν όχι σίγουρα – κάτι τέτοια αναμφισβήτητα θα συμβεί αργά ή γρήγορα αν οι gay μπουν σε μια οικογενειακή διαδικασία. Όταν θα φτάσουν να είναι παντρεμένοι, ενδεχομένως και με παιδιά, θα είναι αδιανόητο να ρωτάς συνεχώς αν τα πηγαίνουν καλά, γιατί τότε θα είναι σαν να τους μέμφεσαι. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό να έχω τη δυνατότητα να γίνω μια μετουσίωση των γονιών μου. Ίσως να μου προκαλέσει μακροπρόθεσμα μια αφόρητη δυστυχία. Στη τελική, όμως, προτιμώ να έχω το δικαίωμα στη πιθανή δυστυχία, παρά να μου στερείται χωρίς λόγω και αιτία…απλά για το καλό μου!

Σαφώς μια τέτοια συζήτηση δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια κατοσταριά γραμμές…και σίγουρα δεν έχω αυτό το σκοπό. Σκόρπιες σκέψεις ρίχνουμε εδώ και εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που θα τις διαβάσουν και ίσως και να συνδιαλεχτούν.

H Ιστορία των Δύο: Μέρος Πρώτο (Zero Point)

Εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα δεν έπρεπε να βρέχει. Τα σύννεφα είχαν μαζευτεί από νωρίς στον ουρανό και πλησίαζαν απειλητικά εκείνη τη μοναχική παράγκα στη μέση του πουθενά. Λίγο πριν το πάρει απόφαση ο Φίλιππος ότι δεν θα μπορούσε να αποτρέψει την επικείμενη βροχή και τη καταστροφή των όσων είχε σχεδιάσει τόσο καλά, φρόντισε να μεταφέρει το δείπνο μέσα στη καλύβα. Έτσι κι αλλιώς ο ρομαντισμός δεν περιορίζεται σε καμιά κατοσταριά αστέρια που λαμποκοπάνε στον ουρανό. Όχι! Η βέρα ρομαντσάδα μπορεί να υπάρχει και στην απόλυτη καταχνιά. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα κερί, του οποίου η φλόγα θα τρεμοπαίζει, μερικά πιάτα με φαΐ και δυο άτομα. Τώρα που το σκεπτόταν καλύτερα και παραπάνω άτομα να είχε το σκηνικό, θα μπορούσε να είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για διασκέδαση…σίγουρα όχι ρομαντική όμως.

Όταν ξέσπασε η βροχή όλα είχαν τακτοποιηθεί στον εσωτερικό χώρο. Λίγο πριν από την καταιγίδα η ατμόσφαιρα ήταν λες κι είχες ανοίξει το φυσικό κλιματισμό, γεγονός που μάλλον έκανε το άναμμα του τζακιού επιτακτικό. Βγήκε να πάρει από τη βεράντα καμιά δεκαριά ξύλα από τη στοίβα που τα είχε φυλαγμένα. Το σπίτι μπορεί να μην ήταν δικό του, αλλά κάθε καλοκαίρι πέρναγε τις διακοπές του σε αυτή τη ξέμπαρκη ξύλινη κατοικία ανάμεσα στις αχανείς εκτάσεις με τις καλαμποκιές. Η θάλασσα ήταν μόλις ένα τέταρτο με το αυτοκίνητο κι αυτό έκανε τον προορισμό ιδιαίτερα ελκυστικό για τις θερινές διακοπές. Θα φανταζόταν κανείς ότι καθοριστικό ρόλο έπαιζε και το γεγονός ότι δεν χρειαζόταν να πληρώσει μία για να μείνει όσο αυτός ήθελε. Σε χαλεπούς οικονομικούς καιρούς και με τη δεδομένη οικονομική στενότητα την οποία διένυε, το συγκεκριμένο κατάλυμα άθροιζε μια πλειοψηφία πλεονεκτημάτων για το Φίλιππο.

Για μια στιγμή, εκεί στη δροσιά της βεράντας, αναλογίστηκε τι τον είχε φτάσει μέχρι εκεί. Ένα ψηλό γοητευτικό παιδί με αδρές γωνίες, αξύριστο ως συνήθιζε, με καστανόξανθα μακριά μαλλιά που έφταναν μέχρι τον ώμο του, να μεταφέρει ξύλα για ένα τζάκι ημίγυμνος. Σαν πρωταγωνιστής τσόντας ήταν, τώρα που το καλοσκεφτόταν και αυτό έπρεπε άμεσα να διορθωθεί. Ο δυνατός αέρας που φύσηξε έσπρωξε τα μαλλιά του προς τα πίσω και ήταν λες και τον αναζωογόνησε όσο τίποτε άλλο. Άφησε τα δύο ξύλα να του πέσουν και άνοιξε τα χέρια έτσι ώστε ο άνεμος να τον αγκαλιάσει. Είχε μεγάλη ανάγκη να νιώσει ελεύθερος…αποδεσμευμένος από τις ενοχές του παρελθόντος του. Στη τελική, δεν είχε κάνει δα και κανένα έγκλημα. Το να εγκαταλείψεις βέβαια μια γυναίκα κι ένα παιδί για έναν έρωτα δεν είναι και αμελητέα ενέργεια. Ήξερε σίγουρα ότι οι συνέπειες θα ήταν αφόρητες. Οι τύψεις τον καταδίωκαν, αλλά παράλληλα τον κυνήγαγε και η λαχτάρα να ζήσει αυτό που πάντα ονειρευόταν. Ένας δεσμευμένος άνθρωπος από τα δεκάξι του, τότε που ακόμα καλά καλά δεν ήξερε τι κουβάλαγε στα παντελόνια του. Μια βραδιά ανώριμου πάθους και αυτό ήταν…κατάφερε να στοιχειώσει τη ζωή του μέχρι και τα εικοσιπέντε του χρόνια. Ώσπου ένα πρωί, πριν ξυπνήσουν οι υπόλοιποι, μάζεψε μια μικρή βαλίτσα και έφυγε…χωρίς κλειδιά…χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Είχαν βέβαια προηγηθεί πολλά, μέχρι να φτάσουμε σε εκείνο το σημείο. Σαν να μηδενίζεις ένα μετρητή και να ξεκινάς πάλι από την αρχή. Αυτή τη φορά με τελείως διαφορετικούς όρους.

Την απόλυτη στιγμή ελευθερίας του, διέκοψε ο ήχος του κινητού του.

- Λέγετε!

…

- Ναι…ο ίδιος.

…

- Ναι τον ξέρω…κατά κάποιο τρόπο.

…

- Τι εννοείτε είναι νεκρός; Πώς; Μα…

Τα όνειρα σπανίως κρατάνε πολύ. Ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι μπορούν να σας το πιστοποιήσουν. Η δύναμη είτε της απομυθοποίησης, είτε της νομοτέλειας μας εμποδίζουν πάντα να φτάσουμε στη πολυπόθητη νιρβάνα. Και το να μην αγγίζεις την αυτο-ολοκλήρωση είναι όπως και να το κάνεις ένα μεγάλο δράμα. Αυτή τη στιγμή έτσι όπως ήταν ανάμεσα στις άπειρες σοδιές καλαμποκιών που ωρίμαζαν ήξερε ότι πολλές φορές το σύμπαν δεν συνωμοτεί για κανέναν, αφού έχει μάλλον τις δικές του δουλειές…

Έπρεπε να κατέβει στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα για να αναγνωρίσει το πτώμα. Δεν είχε ιδέα πώς θα έκανε κάτι τέτοιο. Λες να είναι σαν τις αμερικάνικες ταινίες που σηκώνεις ένα σεντόνι και μέχρι αυτό να ανασηκωθεί εύχεσαι να μην είναι από κάτω το πρόσωπο που περιμένεις; Η ελπίδα μας παίζει άσχημα παιχνίδια ακόμα και στη κόψη του δευτερολέπτου. Είναι η παρηγοριά ότι κάτι δεν θα συμβεί έτσι όπως το έχουμε αντευχηθεί στο μυαλό μας. Ότι τα πράγματα θα κάνουν ένα τουίστ όπως στις χολιγουντιανές μεγάλες παραγωγές και η ταινία θα συνεχίσει ακάθεκτη. Έτσι θα είναι και με το δικό του σεντόνι; Το δίχως άλλο, όταν βρίσκει η αστυνομία ένα κινητό και παίρνει τη τελευταία κλήση, η ελπίδα δεν έχει και πολλά περιθώρια να κάνει παιχνίδι ανενόχλητη.

Η διαδρομή για το αστυνομικό τμήμα έμοιαζε αιώνας. Χιλιάδες σκέψεις να κατακλύζουν το κεφάλι του. Για το παρελθόν του, για τα λάθη που έκανε, μα κυρίως για τα όνειρα που σχημάτιζε χωρίς μάλλον να ρωτήσει το ξενοδόχο. Οι επαρχιακοί δρόμοι είναι τόσο μοναχικοί, τόσο έρημοι…ιδανικές τοποθεσίες για θρίλερ, στα οποία δεκαεξάχρονα σφαγιάζονται ομαδικά από έναν παρανοϊκό μανιακό κατά συρροήν δολοφόνο. Αυτός, όμως, δεν ήταν ένα δεκαεξάχρονο…είχε περάσει ανεπιστρεπτί αυτή την ηλικία…δυστυχώς ή ευτυχώς.

Όταν σταμάτησε με το αμάξι του έξω από το τμήμα κοντοστάθηκε για μια στιγμή. Δεν ήξερε αν ήθελε, ή μάλλον αν μπορούσε, να περάσει αυτό το μαρτύριο. Δεν είχε διαγράψει τη ζωή του από εδώ και πέρα μ’ αυτό τον τρόπο. Οι μακέτες του μέλλοντός του ήταν φτιαγμένες για δύο, και κανένα σεντόνι δεν ήταν γραμμένο στα σενάρια του μυαλού του. Δεν μπορούσε, όμως, να το αποφύγει. Πρώτον, γιατί αυτό θα επέσυρε υποψίες για το πρόσωπό του, αλλά κυρίως γιατί ήθελε να ξέρει.

Λίγα λεπτά αργότερα όταν ένα σεντόνι θα σηκωνόταν, ένα άγνωστο τελικά πτώμα θα δημιουργούσε μύρια ερωτηματικά. Κι όλες οι ελπίδες στη κόψη του δευτερολέπτου να μην είναι από κάτω ο Πέτρος θα πραγματώνονταν.

Η συνέχεια στον Dimosthenis όταν την ανεβάσει!

Notice: Η Ιστορία των Δύο

Όταν μου έγινε η πρόταση - έγραφα ακόμα τον μονόλογο ενός Blogger - αμέσως δέχτηκα με μεγάλη προθυμία. Εδώ μέσα κάνουμε τη πλάκα μας ομαδικά, οπότε το να γράψω μια νουβέλα συνεταιρικά με έναν άλλο blogger θα ήταν πέρα για πέρα διασκεδαστικό. Το συνεταιράκι, λοιπόν, Dimosthenis κι εγώ αποφασίσαμε να γράψουμε μια ιστορία σε συνέχειες, όπου θα γράφει μία ο ένας, μία ο άλλος. Συνεπώς, ο ένας θα προσδιορίζει τη συνέχεια του άλλου. Δεν είναι φυσικά κάτι πρωτότυπο στη Blogόσφαιρα. Έχει γίνει εδώ και χρόνια κι αν ενθυμούμαι καλώς συμμετείχαν και μια πληθώρα bloggers. Εμείς θα προσπαθήσουμε πάντως να σας δώσουμε το καλύτερο μας εαυτό και μέσα από αυτό να κάνουμε και τη πλάκα μας, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από το να γράφουμε.

Η ιστορία αρχίζει από μένα και στο τέλος κάθε ιστορίας θα υπάρχει link για το blog που φιλοξενεί τη συνέχεια. Ίσως να σκεφτούμε να ανεβάζουμε και στα δύο Blogs τις συνέχειες. Εδώ θα θέλαμε και τα δικά σας σχόλια για το τι ακριβώς σας βολεύει περισσότερο. Φυσικά θα υπάρχει και το σχετικό bannerάκι δίπλα.

Καλή μας αρχή και ελπίζουμε να σας αρέσει.

The "-άντα" List

Πρέπει μέχρι σήμερα το βράδυ να φτιάξω μια λίστα, στην οποία θα απαριθμώ τα άπειρα καλά του να εισέρχεσαι στον φανταστικό κόσμο των “-άντα”. Όχι μην ανησυχείτε, δεν έγινα ακόμη…όχι βέβαια ότι απέχω και πολύ…αλλά σήμερα θα βγούμε να παρηγορήσουμε μια φίλη, και γιορτή δεν το λες όταν θα κλαίμε όλοι πάνω από ένα τραπέζι σαν σε μνημόσυνο. Όταν δε θα εξιστορούμε περασμένες περιπέτειες από τα ένδοξα φοιτητικά μας χρόνια, τότε το σκηνικό θα γίνεται ακόμα πιο ανατριχιαστικό και καθόλα παρηγορητικό…τύπου σβήνει το καντήλι μας, αλλά έχουμε ζήσει απίστευτες στιγμές!! Της υποσχέθηκα, λοιπόν, να της κάνω μια λίστα με όλα τα πλεονεκτήματα της ηλικιακής ομάδας των “τριάντα και άνω”. Σαν μη κερδοσκοπική οργάνωση για ναρκομανής ακούγεται, τώρα που το σκέπτομαι περισσότερο. Οπότε αυτός ο υπέροχος δεκάλογος έχει ως εξής…και επί τη ευκαιρία για να κάνω και check τι μου μένει να κάνω;

Νο.1. Επιτέλους αποδεσμεύεσαι οικονομικά από την οικογένεια

(χμμμ…το προσπαθώ!)

Νο.2. Επιτέλους φεύγεις από το πατρικό σου…κοτζάμ γάιδαρος/α έγινες.

(check…το έχουμε αυτό!)

Νο.3. Μπορεί πλέον να μην είσαι νέος, αλλά αρχίζεις να γίνεσαι γοητευτικός και ώριμος.

(γιατί αυτό μου ακούγεται σαν να σου χρυσώνει κάποιος το χάπι του ραμολιμέντου;)

Νο.4. Έχεις τη σοφία του να ξέρεις πια τι θέλεις από τη ζωή.

(χμμμ…υποτίθεται…γιατί φέρτε μου έναν άνω των 30 που να ξέρει πράγματι τι θέλει και θα πάω γονατιστός στην Τήνο! χαχα!)

Νο.5. Στο σεξ πουλάς και τη τεχνική πλέον, ως παλιά καραβάνα.

(αυτό ξέρεις τι σημαίνει εεε; προπομπός για την απόσυρση!)

Νο.6. Αρχίζουν τα παιδάκια να σηκώνονται από τη θέση τους για να κάτσεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς.

(κι εσύ αντί να πεις ευχαριστώ, οφείλεις να τα βρίσεις!)

Νο.7. Είσαι έτοιμος πλέον να κάνεις οικογένεια.

(καλά αυτό δεν είναι εφαρμόσιμο πρώτον σε όλους μας, και δεύτερον υπάρχουν και κάποιοι που μπορεί να το θεωρήσουν και σοβαρότατο μειονέκτημα)

Νο.8. Στις δημοσκοπήσεις αλλάζεις ηλικιακή ομάδα.

(Το ξέρω ότι αυτό είναι ηλίθιο πλεονέκτημα, αλλά μη με ζορίζεις. Πρώτον φέρνει ποικιλία στη ζωή σου…και επίσης Blogger είμαι…δεν κάνω και θαύματα)

Νο.9. Η ενήλικη ζωή σου ποιοτικά μόλις αρχίζει.

(και καλά ότι όσα έζησες so far είναι πιο πολύ ποσοτικά! Παρηγοριά στον άρρωστο…μη κοροϊδευόμαστε!)

Νο.10. Εεεεεε όλο και κάτι θα υπάρχει…

(Κι αν της πω όλα αυτά και δεν έχει αυτοκτονήσει…τότε πάλι φτηνά θα την έχω βγάλει!)

Ανιψώλι καλεί Θεία...

Θεία κάνουμε διεθνή καριέρα ως καλλιτεχνικό ζευγάρι στη μαρτυρική μεγαλόνησο...το ακούς; Βίσση σκάσε από το κακό σου!! Ιδού και τα τεκμήρια....χαχαχαχα!!!

From Russia το ανάγνωσμα...

Όταν έγραφα τους μονολόγους δεν μπορούσα ομολογουμένως να σκεφτώ ότι θα έπαιρνα κάποιο feedback πέρα από τα καθιερωμένα σχόλια. Τελικά, όμως, το Blogging υπάρχει για να μας αποδεικνύει ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο από έναν απλό μηχανισμό social networking. Ο μυστηριώδης F.R.w.L (From Russia with Love) μου έστειλε ένα κείμενο που έγραψε εμπνευσμένος από τη σειρά των μονολόγων. Εγώ δεν έχω απλά παρά να τον ευχαριστήσω θερμά και να αναδημοσιεύσω τις σκέψεις του με μεγάλη μου τιμή.

…

Αβεβαιότητα και αμηχανία,
στο μπλογκ μια σκέψη σου και άλλη μια,

Μπάμπης κι Αλέξανδρος,
μα η ειρωνεία; Τις ετικέτες μας, γεννάει η φοβία.

Διαφυγή και επιθυμία,

μα ως προς το ζην σου, αμηχανία,
γράφεις ανώνυμος,
κι η απορία; Ποιοι σε αγάπησαν, για ποια ιστορία;

Όλοι πια γράφουμε στοιχεία ψυχής μας,
μα λίγοι αγγίζουνε του άλλου τα μύχια,
εξωτερικεύω, σημαίνει ξέρω,
ζω και μοιράζομαι, μα εκ των έσω.

Με σοβαρότητα και τρόπο αστείο,
μέσω γραψίματος, Θεός για λίγο..

Θράσος και έπαινος,

μα μότο ίδιο, «σας το ξανάπα, θέλω να ζήσω».

Ψυχή σε κείμενο και θεραπεία,
σ' όσους διαβάζουνε, επιθυμία,

ήρεμοι άνθρωποι, άλλοι θηρία,

πολλούς ημέρεψες, αστεία αστεία.

F.R.w.L.

Νεύρα

Τα μπάνια του λαού, σου λέει μετά! Ποια μπάνια μανίτσα μου; Που είμαι λευκός σαν το γάλα. Που άλλες χρονιές γινόμουν κατράμι σαν το τσιγγανάκι και ήμανε έτοιμος να πουλήσω καρπούζια στου Ρέντη. Πούυυυυυ!!! Θα μου πεις τα μπάνια του λαού. Συγνώμη δηλαδή...εγώ δεν είμαι λαός; Στο πηγάδι κατούρησα; Μην απαντήσεις...για το κατουρημένο σου πηγάδι δεν φταίω εγώ!!!

Αν ξανακούσω για τα μπάνια του λαού...ειλικρινά σας το λέω...θα κάνω χαρακίρι! Που στο τέλος θα ξεχάσω και τι χρώμα έχει η θάλασσα. Με τη βενζίνη όμως να καλπάζει προς τα δύο ευρώ, τι άλλο να κάνεις να μου πεις! Θα κάτσεις στο ωραιότατο Κέντρο και θα κοιτάς το απέναντι ντουβάρι. Αν είσαι ιτς τυχερός, μπορεί να έχει και κάνα φίκο να του κόβει λίγο τη γκριζάδα.

Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, αλλά το φετινό είναι το πιο μίζερο καλοκαίρι των τελευταίων χρόνων. Και δεν μιλάω στα προσωπικά, γιατί εκεί - να χτυπήσω ξύλο – όλα καλά πάνε. Ωστόσο, βρε αδερφέ υπάρχει μια περιρρέουσα κατίφια στον αέρα. Όλοι γκρινιάζουν...ή μάλλον ούτε καν γκρινιαζουν...απλά γνέφουν. Όταν ο άνθρωπος δεν έχει καν το κουράγιο να ξεσπάσει στη γκρίνια, τότε τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Σας το λέω εγώ...που τη γκρίνια την έχω και λίγο επάγγελμα!

Συν όλα αυτά...από χτες και ένας χρόνος ακόμα στη υπέροχη ευθυτενή καμπούρα μου. Οξύμωρο; Άντε από εκεί που θα μου την πεις κιόλας! Αμ δεν πάω για μπάνια...αμ θέλεις να το παίξω και Μπαμπινιώτης. Όχι...θα κάνω την επαναστασή μου!! Βέβαια, μέχρι να τη κάνω...θα ξοδέψω λίγο χρόνο στις υπέροχες υπηρεσίες του ελληνικού δημοσίου. Έτσι για ποικιλία βρε αδερφέ!! Ώρε κέφια!!!

Εγώ πότε θα κυληθώ στον αφρό του κύματος και θα τσαλαβουτήσω στα καταγάλανα νερά; Εεεεεεεεεεε;;;;

Life is not Glee baby!

Η ζωή δεν είναι musical…σίγουρο αυτό! Δεν μπορείς στα δύσκολα να λες ένα τραγούδι και τα φαρμάκια να πηγαίνουν απλά έτσι κάτω. Γιατί αγαπητέ μου αναγνώστη, η Julie Andrews τραγουδούσε πως με μια κουταλιά ζάχαρης όλα περνάνε, αλλά για να περάσουν τα βάσανα του μέσου Έλληνα αυτή τη περίοδο, πρέπει να κατεβάσει όλη την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης. Μα κι από αυτή τη σκοπιά να το πάρεις, χτυπάς ένα αδιέξοδο…γιατί αν δεν πας από τα μαρτύρια σου, θα πας σίγουρα από ζάχαρο. Συνεπώς, καταλήγουμε ότι η ζωή ποτέ δεν θα μπορούσε να είναι ένα musical διαστάσεων Broadway.

Ο δυστυχής, όμως, Μηδενικός φαίνεται ότι το εξαίρετο αυτό συμπέρασμα το είχε ξεχάσει εντελώς όταν βρέθηκε σε γνωστή αλυσίδα super market να τραγουδάει στο διάδρομο με τα μακαρόνια φορώντας τα ακουστικά του mp3 στα αυτιά του. Όλως περιέργως…μα κι εγώ τι περίμενα;…να πεταχτούν όλοι οι υπάλληλοι και λοιποί πελάτες να τραγουδάμε όλοι μαζί;…έσκασε μύτη ένας υπάλληλος που μου χαμογέλασε μάλλον με λύπηση. Θα σκέφτηκε ο δόλιος, τι να κάνει και αυτό το γλυκό παιδί με τις ζέστες που έπιασαν; Κάπου εκεί συνειδητοποίησα τη γκάφα που είχα κάνει και ευθύς χαμογέλασα μάλλον ντροπαλά στον ευγενή υπάλληλο. Ήμουν σίγουρος ότι αν ο Scatterbrain ήταν κάπου εκεί γύρω θα πεταγόταν και θα έλεγε: “Στο έλεγα βλάκα ότι όλοι μπορούμε να πάθουμε ένα embarrassing moment”...καλά το βλάκα μπορεί και να μη το έλεγε, αλλά δικό μου είναι το embarrassing moment και θα το σκηνοθετήσω όπως θέλω εγώ…

Αλήθεια, πως θα ήταν η ζωή μας αν ήταν musical; Αν περπατάγαμε στη μέση του Συντάγματος και ξάφνου άρχιζε μουσική και τραγουδάγαμε με όλη τη παρέα μας. Αν στο τέλος του πρώτου ραντεβού και την ώρα που έρχεται το πολυπόθητο φιλί, να σκάει από πίσω ολάκερη ορχήστρα. Να χωρίζεις δίπλα στη θάλασσα και να τραγουδάς με πόνο εκεί που σκάει το κύμα. Και σε ένα τέτοιο κόσμο, τι θα έκαναν εν τέλει οι άφωνοι;

Η ζωή, όμως, σίγουρα δεν είναι Musical…αλλά και πάλι η πουτάνα είναι ωραία…και έχει και τα embarrassing moments της!

The Chronicles of Love

- Μαμά…ο Γιωργάκης μου τράβηξε τις κοτσίδες!

- Και εσένα ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα σου; Ότι στις τράβηξε ή ότι στις τράβηξε και μετά έφυγε;

- Εεεεεεε….;

- Θα μεγαλώσεις…!

- Ρε φίλη δεν μου ζήτησε το τηλέφωνο μου.

- Σοβαρολογείς;

- Ναι ρε…δεν κάνω πλάκα…τι να υποθέσω;

- Πάντως ο Νίκος μου είπε ότι σε γουστάρει.

- Σωθήκαμε…ο Νίκος γουστάρει τη Μαίρη επί δύο χρόνια κι ακόμα ούτε για καφέ δεν έχει τολμήσει να της ζητήσει να πάνε. Αν κι ο δικός μου είναι τόσο κλασομπανιέρας…την κάτσαμε!

- Δεν με έχει πάρει ακόμα τηλέφωνο.

- Πόσες μέρες μετά;

- 2 και μισή…

- Μα καλά μωρή…τι του είπες πια στο πρώτο ραντεβού;

- Τίποτα καλέ. Όλα μια χαρά!

- Εγώ πάντως σου είπα να μη του κάτσεις από το πρώτο ραντεβού….φάτα τώρα!

- Λέγε βλάκα…λέγε!

- Τι να πω ρε μαλάκα;

- Άκου τι ρωτάει το βούρλο…πως ήταν το κρεβάτι βέβαια;

- Πώς να το πω μωρέ; Λίγο ξενέρωτο…

- Δηλαδή;

- Ένα ιεραποστολικό και ένα στα τέσσερα…και έξω από τη πόρτα.

- Και από φορές;

- Άσε μαλάκα…μόνο δύο…

- Άουτς!

- Δεν επικοινωνούμε πια σου λέω.

- Μα μου κάνει τόσο εντύπωση…δεν υπάρχει πιο ταιριαστό ζευγάρι στη παρέα.

- Έτσι δείχνουμε…αλλά όταν η ερωτική ζωή χάνεται…τι να το κάνεις;

- Έχει γκόμενο;

- Δεν νομίζω…με αγαπάει…δεν είναι ότι δεν νοιάζεται ο ένας τον άλλο…απλά έχουμε βαλτώσει.

- Βάλε κι εσύ ξανά λίγο φαντασία…

- Λες;

- Εγγύηση σου λέω…!!

- Να φύγεις από το σπίτι με ακούς; Να πας στη μάνα σου!

- Μη πιάνεις στο στόμα σου τη μάνα μου.

- Σιγά…φοβήθηκα τώρα…τη κάργια!

- Αυτή η κάργια σου αγόρασε άχρηστε όμως το τζιπάκι που οδηγείς.

- Άσε μας μωρέ από εκεί…να το πάρει το τζιπ και να το βάλει εκεί που ξέρει…

- Χωρίζουμε…Τέλος!!!

- Οι εξετάσεις αίματος βγήκαν είπε η μικροβιολόγος.

- Και είχα μια φαγούρα.

- Τι μονολογάς πάλι ρε κωλόγερε;

- Τι να πάω να πάρω βρε; Να μάθω το νέο ρεκόρ μου στην ουρία;

- Πάλι τη γκρίνια άρχισες; Αμάν πια…σε σιχάθηκα…

- Άουτς!

- Τι έγινε αγάπη μου…πόνεσες;

- Όχι ψυχή μου…ένας μικρός σφάχτης ήταν από τα ρευματικά…

υ.γ. Όπως και να το κάνεις…τα πάθη του έρωτα…σε κάθε ηλικία…είναι τα ίδια. Μικρές αλλαγές στη μορφή, στην ένταση και στην έκφραση…αλλά τόσο μα τόσο ίδια!

Αναμνήσεις και Όνειρα σε μια Κερκίδα

Ήταν θυμάμαι λύκειο όταν τους άκουσα για πρώτη φορά. Τότε...στο φροντιστήριο που πήγαινα για να πάρω εκείνο το ρημάδι το proficiency είχα μια συμμαθήτρια. Η κοπελιά…ίδια η Dolores…με μακρύ καστανό τότε μαλλί και λευκό δέρμα. Τα μάτια της – αν θυμάμαι καλά – ήταν πράσινα…εκείνο το βαθύ. Αλλά και καλά να μη θυμάμαι, σίγουρα είχαν μια σπιρτάδα τόσο έντονη που σε κόλλαγαν μεμιάς στον τοίχο. Οι πάντες ήταν τσιμπημένοι με την σωσία της Dolores. Ήταν δύσκολο να περπατήσεις στο δρόμο και τα αδιάκριτα βλέμματα να μη τη σαρώσουν σαν ακτινογραφία. Εκείνη όμως ερωτευμένη δυνατά με έναν μόνο...θαρρώ πως Παντελή τον έλεγαν. Τι να σας λέω…“Hollywood couple” από κάθε άποψη!

Σε εκείνες τις αίθουσες του φροντιστηρίου, με τη σωσία της Dolores και λίγα άλλα άτομα άκουσα για πρώτη φορά έναν ήχο που συνέδεσα πλήρως με τα λυκειακά μου χρόνια. Η ξωτική φωνή της Dolores εξάλλου δεν ξεχνιέται εύκολα. Χτες, λοιπόν, ήταν σαν από εκείνα τα βράχια να ξεπροβάλλουν οι αναμνήσεις εκείνων των χρόνων. Με τη σιγουριά ότι κάπου εκεί κάτω στην αρένα…ή έστω στις κερκίδες…υπήρχαν δύο Dolores…μία στη σκηνή…και μία στο πλήθος.

Όρθιος συχνά, γύρω στη δέκατη σειρά ενός θεάτρου, έπιασα τον εαυτό μου να σκέπτεται πόσο έχει αλλάξει από εκείνο το ανήλικο του τότε. Η αλλαγή είναι κάτι παραπάνω από τεκμήριο για τη δικαστική διαδικασία…σας το υπογράφω! Ευτυχισμένος που δίπλα μπορούσα δειλά να ακουμπάω ένα χέρι και στο ατέλειωτο περίμενε να γελάω με το φως εκείνο που σε όλη τη συναυλία έμεινε ανοιχτό…ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος. Πληροφορίες εξάλλου που έφεραν το φως να είναι από τη τουαλέτα της Dolores…έμειναν ανεπιβεβαίωτες…καθώς ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί ότι δεν το ξέχασε η ίδια ανοιχτό μετά τι κρίση κοψίματος από το μουσακά που έφαγε; Άτιμε mousaka έχεις καταστρέψει τα καλύτερα παιδιά!!

Σε έναν ιδεατό κόσμο, έπρεπε στο Dreams να σκύψω να σε φιλήσω. Εκεί…κάτω από τους βράχους και τη φωνή της Dolores να μας προτρέπει να προσπαθούμε και να διεκδικούμε το δικαίωμα στο όνειρο. Ίσως, όμως, σημασία έχει πολύ περισσότερο ότι – παρότι δεν ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο – γνωρίζεις πολύ καλά ότι ήθελα να το κάνω.

Όσοι δεν βρεθήκατε χτες στο Θέατρο Βράχων…απλά…Χάσατε!!

Η Απορία της Τρίτης

Η άχρηστη απορία της Τρίτης:
Συγνώμη, αλλά τι ακριβώς κοιλιακούς πρέπει να έχεις για να ρίξεις στο κρεβάτι τη Shakira;

Οι Μονόλογοι ενός Blogger: Πίσω στη αρχή

ΤΕΛΟΣ

Οι Μονόλογοι ενός Blogger: Η αποδόμηση

[Έχουμε άραγε οι άνθρωποι τόσο επιλεκτική μνήμη;]

Νομίζω ότι ούτε τα χρυσόψαρα δεν έχουν τόσο επιλεκτική μνήμη όσο ο άνθρωπος όταν ερωτεύεται. Χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του και δεν σκέφτεται τίποτε άλλο πάρα τη στιγμή που θα μείνει μόνο μαζί με τον ερωτά του. Όχι δηλαδή ότι αν είναι και άλλοι παρόντες αυτός μπορεί να συμμετάσχει σε όποια άλλη συζήτηση παρά του εμείς. Είναι μαγική λέξη αυτό το «εμείς». Είναι μια έννοια που τελικά συμπυκνώνει όλη τη παγκόσμια λογοτεχνία μέσα σε μια λέξη. Η χαρά της, το δράμα που προκαλεί αν το σύμπαν δεν συνηγορεί προς σ’ αυτήν, ο πόνος της διάλυσης της…το εμείς που είναι ένας τόσο σημαντικός ενικός σε μία κατά βάση πληθυντική έννοια.

Μην τα πολυλογώ, λίγους μήνες μετά και αφού είχα ζήσει πάλι τον αστικό μύθο που οφείλει να ζήσει κάθε gay που σέβεται τον εαυτό του, συνάντησα τυχαία τον Ανδρέα στο δρόμο. Είχαμε σταματήσει βλέπετε να μιλάμε για αρκετό καιρό. Επιλογή μου; Επιλογή του; Δεν έχει νομίζω καμία σημασία.

Η Αθήνα είναι μια τόσο μικρή πόλη τελικά. Όταν κατέβηκα να ζήσω στη πρωτεύουσα νόμιζα πως θα είμαι ένας άγνωστος μεταξύ άγνωστος. Βασανισμένος από μια επαρχία που ψηλάφιζε μέχρι και τελευταίο σημείο της προσωπικής σου ζωής, είχα μάλλον τις φρούδες ελπίδες ότι εδώ στο μεγάλο κέντρο τα πάντα θα ήταν διαφορετικά. Μη κοροϊδευόμαστε…είναι…αλλά και πάλι είναι στιγμές που νιώθω ότι ο Θεός θέλει να μου κάνει πλάκα…και δυστυχώς αρκετά συχνά ο κύριος εκεί πάνω τα καταφέρνει…εφόσον υπάρχει βέβαια…βασική βλέπετε προϋπόθεση. Δεν έχει στη τελική σημασία πως θα το πεις…ακόμα και στη τύχη, ο Ανδρέας εμφανίστηκε μια ωραία πρωία στο διάβα μου.

Δεν ξέρω αν το έχετε νιώσει ποτέ…εκεί πάνω που λέτε…που έχετε σχεδόν πείσει τον εαυτό σας ότι έχετε ξεπεράσει μια κατάσταση…αυτή να εμφανίζεται και να παθαίνετε ένα σύγκρυο. Με τη θέα και μόνο του Ανδρέα με διαπέρασε ένα κρύο ρεύμα. Ήταν τόσο όμορφος…τουλάχιστον έτσι φαινόταν στα μάτια μου…δεν είχε καμιά σχέση με αυτά τα τσόλια που κυκλοφορούσα τόσο καιρό μαζί. Διάφορους με τους οποίους ξόδευα το χρόνο μου απερίσκεπτα. Νομίζω ότι αυτό ήταν πάντα το θέμα μου. Κατά βάση, ενώ μπορεί να είχα πάρει τα φύλλα και τα δέντρα…μη γελάτε…το έκανα εντελώς ενοχικά. Μπορώ να σας εκμυστηρευτώ πλέον…τώρα που φτάνω και στο τέλος…ότι μετά από κάθε ερωτική συνεύρεση έφευγα αμέσως γιατί ήθελα να βάλω τα κλάματα. Δε μετάνιωνα με τη χριστιανική έννοια γι’ αυτό που έκανα…όχι…δεν ήταν αμαρτία…απλά να…πώς να το πω…ένιωθα ότι ξοδευόμουν αναίτια…απλά και μόνο για να το κάνω…για να αποδείξω σε έναν αόρατο κριτή κάτι. Σήμερα μπορώ να καταλάβω καλύτερα γιατί το έκανα…για να ξεπεράσω κάθε αποτυχία μου και για να θρέψω τον εγωισμό μου…και κακά τα ψέματα…όντως δούλευε…

Προς στιγμή σκέφτηκα να γυρίσω τη πλάτη και να τρέξω. Ήταν η πρώτη σπασμωδική σκέψη που διανοήθηκα να κάνω, αλλά τελικά η ψυχραιμία…ίσως και ο εγωισμός…υπερίσχυσε και χαιρέτησα αυστηρά με ένα αινιγματικό μειδίαμα…που θα έκανε τη Μόνα Λίζα να σκάσει από το κακό της. Από εκείνο τώρα το μισό χαμόγελο μη με ρωτήσετε πως έφτασα στο σπίτι του με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Το μόνο που θυμάμαι στο ενδιάμεσο είναι ότι πήρα την Έλλη…μια πολύ καλή φίλη…ίσως και η μόνη που έχω…για να της πω ότι ετοιμάζομαι να κάνω μια μεγάλη μαλακία.

Το πρώτο φιλί δεν ήταν όπως το περίμενα. Είχα μείνει να τρέμω σαν το ψάρι που ειλικρινά δεν ξέρω αν φίλησα κι ωραία. Εκείνη την ώρα νόμιζα πως θα χυθώ στη κουρελού μπροστά από το τζάκι…ότι θα γίνω ένα με το πάτωμα…οπότε δεν μπορούσα να αποτιμήσω επί της ουσίας το τι μου συνέβαινε. Το επόμενο πρωί…και αφού δεν κοιμήθηκα, αλλά τον κοίταζα να κοιμάται…μάζεψα τα πράγματα μου και έφυγα. Μια βδομάδα μετά και κανένα τηλέφωνο από εκείνον, κατάλαβα ότι μάλλον ήμουν το ξεκαύλωμα μιας νύχτας. Κι ως δια μαγείας, ο εγωισμός για μια ακόμη φορά έκανε το θαύμα του…πολύ πιο γρήγορα από ότι κανείς θα ανέμενε…ο έρωτας χάθηκε και τη θέση του πήρε μια απάθεια. Λόγος; Απλός! Το είχα ζήσει και είχα απομυθοποιήσει το ιδεατό.

Τα πάντα τελικά νομίζω ότι μπορούν να αποδομηθούν. Ο έρωτας, η φιλία, το μίσος…ο μύθος…όλα σας λέω…όλα μα όλα μπορούν να αποδομηθούν. Ακόμα και εκείνο που λέμε αίμα…την ίδια τη σάρκα…κι εκείνη μπορεί να χωριστεί στα εξ ων συνετέθη. Έφτασα να μνημονεύω με σχεδόν συμπόνια τον Ανδρέα…έστω κι αν στην αρχή θαρρώ πως το μίσησα…γιατί μου έμαθε ότι η ζωή είναι μια στιγμή ή ένα σύνολο στιγμών. Κι εκείνη τη στιγμή μπροστά από το τζάκι που έτρεμα σαν το ψάρι…εκείνη τη πρώτη μου στιγμή…γιατί σαν πρώτη την ένιωσα…δεν τη χαλαλίζω για τίποτα στο κόσμο. Δεν τη συγκρίνω βέβαια…στέκομαι πια εδώ μπροστά σας ένας άλλος από το τρέμουλο του τότε…όμως αν η ώρα με έφερνε πάλι εκεί…το ίδιο δοκώ πως θα έκανα.

Σας είπα ότι θέλω να Ζήσω;

Οι Μονόλογοι ενός Blogger: Κλεισμένη Πόρτα

[Ο έρωτας είναι αδυναμία ή ευλογία;]

Ο έρωτας είναι απλά έρωτας, αν με ρωτάτε. Είναι ένα αίσθημα που σπανίως μπορεί να εξηγηθεί…και όταν καταφέρνεις να το κάνεις…τότε είναι που ευτελίζεται. Η μάνα μου έλεγε ότι όταν ο έρωτας και η επανάσταση νομιμοποιούνται αγόρι μου, τότε έχει έρθει η αρχή του τέλους. Έτσι κι εγώ, όταν έρχεται κάθε φορά ο έρωτας στη ζωή μου…και ειλικρινά πλέον σας ομολογώ ότι θα ήθελα να έρχεται συχνά…δεν πολυψάχνω τα πράγματα. Αφήνω το συναίσθημα να με κατακλύσει, ίσως με τον κίνδυνο να φάω και τα μούτρα μου. Όμως, ο άνθρωπος που βλέπετε εσείς τώρα να στέκεται μπροστά σας, δεν είναι σίγουρα εκείνος που στεκόταν μπροστά στον Ανδρέα και ζητούσε τόσο αγνά να τον αγαπήσει.

Η διαχείριση μιας απόρριψης δεν είναι ποτέ εύκολη. Βλέπετε ο εγωισμός πάντα θα μπαίνει στη μέση σαν σκουλήκι και θα μας κατατρώει. Κι εγώ τότε είχα μπόλικο εγωισμό…τόσο που προμήθευα και κάνα δυο στη γειτονιά που διέθεταν υποεκτίμηση τρίτο υπόγειο αριστερά. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα εκείνη τη περίοδο να αφομοιώσω την όποια αρνητική απάντηση στο «μου αρέσεις!». Όταν, όμως, η κατάφαση και το αμερικάνικο κινηματογραφικό όνειρο του τέλειου πρώτου φιλιού δεν έρχεται ποτέ, τότε καταλαβαίνεις ότι μάλλον δεν ζεις σε ένα blockbuster, αλλά μια pelicula ενός ξεπεσμένου lumpen σκηνοθέτη.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν πονά από ένα ερωτικό ή μη όχι. Σας μιλάω ειλικρινά…μπορείς να δεχτείς το δικαίωμα του καθενός μας στην αυτοδιάθεση, αλλά ποτέ δεν θα μπορέσεις να συγχωρέσεις πλήρως τον άλλον που έχει πληγώσει όχι τόσο τη καρδιά σου και τη προσωπικότητά σου, όσο το γαμημένο σου εγωισμό. Αν για κάποιο λόγο μια ερωτική ή κοινωνική χυλόπιτα σε αφήσει παγερά αδιάφορο, τότε πάει να πει ότι το συγκεκριμένο άτομο δεν το ήθελες τόσο πολύ πια στη ζωή σου. Σε τέτοιες περιπτώσεις, μάλλον κάποιου είδους τύχη, ίσως και η σωφροσύνη του άλλου, σε έχει ευεργετήσει όσο κανένας άλλος στο κόσμο.

Οι μήνες που διαδέχθηκαν την απόρριψη ήταν δραματικοί. Τουλάχιστον τόσο όσο είμαι κι εγώ ο ίδιος. Για δυο βδομάδες δεν έτρωγα σχεδόν τίποτα. Κλείστηκα σε ένα σπίτι και έκλαιγα, κάπνιζα και έπινα απανωτούς καφέδες. Ο απολογισμός εκείνου το μισού μήνα με έφερε με πέντε κιλά κάτω και κάτι μαύρους κύκλους λες και έχω φάει μπουνιές. Λένε ότι μόνο όταν φτάσεις τον πάτο μπορείς να σηκωθείς. Μόνο όταν γίνεις ένα με το χώμα, μπορείς να το πιάσεις με γυμνά χέρια και να συρθείς λερωμένος μέχρι να σταθείς πάλι στα δυο σου πόδια. Βλακείες λέω εγώ! Αν θες…αν αντλείς κάποιου είδους παρανοϊκή χρησιμότητα από τον πάτο…τότε μπορείς να σέρνεσαι για αιώνες. Για καλή μου τύχη, ο Μπάμπης διέθετε και έναν Αλέξανδρο που βρισκόταν μέχρι εκείνη τη στιγμή σε λήθαργο. Οι άμυνες του οργανισμού μου με ώθησαν για μια ακόμα φορά στη λατρεία της σάρκας. Στον ουσιώδες φυσικό – και καθόλου ρομαντικό και ιδεαλιστικό – έρωτα.

Η πολιτισμένη πλευρά του Μπάμπη άφησε μεν τον ζωώδες Αλέξανδρο να κάνει παιχνίδια για μια ακόμη φορά…να πάρει πρωτοβουλίες…αλλά διατήρησε ένα δικαίωμα…αυτό του να προσπαθήσει να μείνει φίλος με το μεγάλο του έρωτα. Αναρωτιέμαι τόσο συχνά αν μπορείς με έναν άνθρωπο, με τον οποίο συνδεόσουν ερωτικά στο παρελθόν ή προσδοκάς σε ένα ερωτικό μέλλον, να συνυπάρχεις μετά το τέλος ή την απόρριψη. Αν μπορείς επί της ουσίας να διαχειριστείς αυτό το βαρύ φορτίο της κατοχής που πλημμυρίζει όλους μας…άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο.

Όταν μισό χρόνο μετά στεκόμουν και τον κοίταζα μέσα σε ένα δωμάτιο, με τα χείλη έτοιμα να ενωθούν…δεν ήμουν καθόλου σίγουρος αν θυμάμαι το πόνο που ένιωθα σε όλο το διάστημα που περίμενα να το ζήσω.

Έχουμε άραγε οι άνθρωποι τόσο επιλεκτική μνήμη;

Οι Μονόλογοι ενός Blogger: Το πρώτο Χτύπημα

[Γιατί ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση...μπορεί να σε συντρίψει…]

Δεν άργησα να γνωρίσω πολύ κόσμο. Ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι είναι τελικά να βλέπεις ποιοι είναι αυτοί που τόσο καιρό διαβάζεις. Εννοώ πραγματικά…πως είναι, τι χρώμα μαλλιά έχουν, πως μιλάνε, αν έχουν κάποιο τικ, τι βλέμμα διαθέτουν…όλα παίζουν ρόλο. Ένας μικρός και ελπιδοφόρος Φρόυντ κρύβεται εν τέλει στη ψυχή του καθενός μας. Έτοιμος να δράξει τη μέρα με τον επόμενο ασθενή του, στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης. Θα έλεγα μετά βεβαιότητας ότι όλα είναι ανάγλυφα τελικά στο τρόπο γραφής του καθενός μας. Η παραμικρή λέξη μπορεί να μας προδώσει, κι αν δεν το καταφέρει ένα ολόκληρο κείμενο, τότε θα το πράξει σίγουρα ένα μικρό μας σχόλιο. Αν η προδοσία έχει την οποιαδήποτε αφετηρία, τότε αυτή είναι σίγουρα…η λέξη.

Οι bloggers μπορεί να μην είναι μια διαφορετική φάρα ανθρώπων, αλλά διαθέτουν ένα καταπληκτικό ταλέντο, κι αυτό δεν είναι άλλο παρά τη ψευδαίσθηση της άσκησης τέχνης. Αν η τέχνη είναι απλά και μόνο μια μορφή έκφρασης, τότε ο μέσος blogger είναι ένας φερέλπης ζωγράφος του δρόμου με το καβαλέτο ανά χείρας. Το καπελάκι για τα νομίσματα βρίσκεται εκεί που γράφει «δημοσίευση σχολίου»…μα αν είναι και εξτρά τυχερός θα μπορέσει να ελκύσει με την αλήτικη γοητεία του και κάποια δυστυχή κορασίδα που τυγχάνει να περνάει δίπλα του. Η αποπλάνηση ενός κοριτσιού βέβαια δεν έχει ποτέ κανένα ενδιαφέρον αν η συνέχεια της ιστορίας δεν βαφτεί και λίγο από το χρώμα του δράματος…και οι bloggers το ξέρουν αυτό πολύ καλά…καθώς blogging και πόλεμος χωρίς κλάμα δεν γίνονται…

Ο Ανδρέας ήταν μια…μάλλον…παράπλευρη γνωριμία. Σε ένα καφέ με ένα υποψήφιο θύμα, εμφανίστηκε σαν περαστικός τυχαίος γνωστός, ο οποίος δεν δίστασε να μας μπαστακωθεί με περισσή αγένεια. Λένε ότι η πρώτη εντύπωση που σχηματίζουμε για έναν άνθρωπο είναι πάντα η σωστή…όσο και να το αρνούμαστε. Η δική μου πρώτη εντύπωση για τον Ανδρέα ήταν ολότελα αδιάφορη. Εντάξει, παρατήρησα ότι ήταν ένα πολύ όμορφο παιδί – όχι από εκείνα με τη κλασσική ομορφιά, αλλά περισσότερο με την εξωτική έννοια – ωστόσο όταν μου ζήτησε να ανταλλάξουμε τηλέφωνα δεν σκέφτηκα ούτε για μια στιγμή ότι θα μπορούσε να ήταν κάτι που θα προχώραγε. Νομίζω ότι ούτε καν την επόμενη μέρα που με πήρε να βγούμε για καφέ δεν πίστευα στο οποιοδήποτε μέλλον.

Θα με ρωτήσετε και με το δίκιο σας κυρία μου…γιατί βγήκες καμάρι μου τότε; Η απάντηση που θα σας δώσω είναι ολότελα ειλικρινής…δεν έχω ιδέα. Μάλλον γιατί ο Αλέξανδρος είχε συνηθίσει να βγαίνει για καφέ με μια αφόρητη ευκολία, χωρίς καν να επεξεργάζεται το γούστο του. Σε εκείνο, όμως, τον καφέ κατάλαβα ότι υπάρχουν πολλά πράγματα πίσω από αυτό το ρέμπελο παιδί που άκουγε στο όνομα Ανδρέας. Υπήρχε μια τρυφερότητα, μια παιδικότητα που ήταν ιδιαιτέρως γοητευτική, ένα ζευγάρι από τα πιο εκφραστικά μάτια που είχα συναντήσει ποτέ στη ζωή μου, και ένα χαμόγελο που σχεδόν σε γαλήνευε. Παράξενο πράγμα τελικά η ανθρώπινη επαφή.

Οι μέρες περνούσαν κι εγώ…ο Αλέξανδρος που έκλεινε τα διπλά ραντεβού…έβγαινα και μιλούσα μόνο με τον Ανδρέα. Κι ενώ ήταν φανερό ότι ο τύπος ήθελε τη παρέα μου μόνο – τουλάχιστον ποτέ δεν εκδηλωνόταν άμεσα – εγώ βυθιζόμουν σε έναν έρωτα που ερχόταν σαν τοίχος κατά πάνω μου. Μου πήρε σχεδόν ένα μήνα να παραδεχτώ και σε μένα, αλλά και σε αυτόν ότι τελικά ήμουν ερωτοχτυπημένος. Η απάντηση λιτή και μάλλον στερεότυπη…“δεν είναι ότι δεν μου αρέσεις, αλλά είμαι κολλημένος αλλού”.

Τόμπολα ο υποφαινόμενος φίλοι μου. Ένας Αλέξανδρος…ή μάλλον μη κοροϊδευόμαστε...για εκείνο το μήνα ο Μπάμπης είχε κάνει την επανεμφάνιση του για τα καλά. Είναι τελικά πολύ παράξενο πως τα διάφορα πρόσωπα στα εντός μας κάνουν τόσο τρελό παιχνίδι. Είναι στιγμές – ακόμα και σήμερα που όλα δείχνουν να έχουν αλλάξει – που ο Μπάμπης κι ο Αλέξανδρος μάχονται στις αλάνες της ύπαρξης μου. Με διατάζουν εναλλάξ και με κυβερνάνε όπως ακριβώς οι πλανήτες ορίζουν τη τύχη των ζωδίων.

Ο έρωτας είναι τελικά αδυναμία ή ευλογία;

Προσεχώς: Οι Μονόλογοι ενός Blogger

Από σήμερα το βράδυ, οι Μονόλογοι ενός Blogger θα επιστρέψουν και σε 4 μέρες θα ολοκληρωθούν. Κάθε μέρα θα ανεβαίνει και μια ακόμη συνέχεια. Το λέω γιατί νομίζω πως σας παίδεψα αρκετά - όσοι εν πάσει περιπτώσει τους διαβάζατε. Οπότε αν θέλετε να φρεσκάρετε λίγο τη μνήμη σας, πατήστε το banner δίπλα με το κύριο με το καπέλο για να θυμηθείτε την ιστορία μέχρι τώρα του Μπάμπη-Αλέξανδρου. Αργότερα σήμερα θα μπει η πρώτη συνέχεια.

Τα λέμε...

The drama of the legitimate revolution

Η μάνα μου συνηθίζει να λέει ότι κοντά στο βασιλικό, ποτίζεται και η γλάστρα…και από γλάστρες σε αυτή τη χώρα έχουμε να φάνε κι οι κότες. Βέβαια κι από κότες επίσης έχουμε τώρα που το σκέπτομαι…δόξα τω Θεώ!

Μέσα σε έναν απεργιακό κλοιό που κάνει την απεργία να αρχίζει να χάνει το νόημά της και να γίνεται θεσμός, τα πράγματα μόνο καλά δεν μπορεί να είναι. Γιατί επανάσταση μια φορά την εβδομάδα, δεν είναι επανάσταση, αλλά χάπι για τη πίεση. Εκείνη που αναμφισβήτητα νιώθει ο κάθε πολίτης στο σβέρκο του, χωρίς να καταλαβαίνει ακριβώς και για ποιο λόγο πρέπει να τη βιώνει. Ο πολίτης εκείνος ο οποίος βάλλεται, αλλά από την άλλη είναι και συνυπεύθυνος γι’ αυτή τη κατάσταση. Σαφώς όχι με όμοιες ευθύνες με εκείνους που δημιούργησαν τα καθόλου μυστηριωδώς διογκωμένα ελλείμματα…αλλά σίγουρα με ευθύνες ανοχής. Όπως άγνοια του νόμου δεν υπάρχει για κανένα μας, έτσι δεν μπορεί να υπάρχει και άγνοια της αστικής ευθύνης.

Διατηρώ, λοιπόν, το δικαίωμα να μη σταθώ δίπλα στους ανθρώπους που αποφασίζουν για μένα, χωρίς να ρωτάνε εμένα. Ωστόσο, διατηρώ το δικαίωμα να μη σταθώ και δίπλα σε εκείνους του “συμπολίτες” μου που διαμαρτύρονται για τα αδικαιολόγητα κεκτημένα τους. Ενδεικτικό παράδειγμα και μόνο – και πιστέψτε με είναι πάρα πολλά - είναι εκείνοι οι εκατοντάδες συμβασιούχοι της Αττικό Μετρό που απέργησαν επί ένα σύνολο ημερών. Ενδεικτικά και πάλι αντλώ πληροφορίες από το Πόρισμα του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης (που άγνωστο γιατί, τα ΜΜΕ όπως η “Όλγα και το παρεάκι της” – βλέπε εξαίρετη ανάρτηση του Apos - δυσκολεύονται να βρουν το site του…Τυχαίο; Δεν νομίζω!):

1. Οι προσλήψεις έγιναν λίγες μέρες πριν τις προηγούμενες εκλογές, ενώ ο νόμος ρητά το απαγορεύει.
2. Οι όποιες δημόσιες προσκλήσεις ενδιαφέροντος απουσίαζαν παντελώς από τον ημερήσιο και ηλεκτρονικό τύπο.
3. Τα βιογραφικά προσκομίζονται στην υπηρεσία όποτε τους φέξει…ενώ η πλειοψηφία έχει ως στοιχεία επικοινωνίας τα τηλέφωνα δημοσίων υπηρεσιών, όπως του ΥΠΕΧΩΔΕ.
4. Οι διαδικασίες της συνέντευξης έπονται της πρόσληψης ή ενώ υπάρχει αρνητικό πόρισμα, ο υποψήφιος προσλαμβάνεται για τη θέση που έχει κριθεί ακατάλληλος.

Οι δε μισθοί ποικίλλουν, με το χαμηλότερο (μικτό) στα 2000 ευρώ και τον υψηλότερο περί τα 7500 χιλιαρικάκια. Κακό δεν το λες!

Για μια ακόμη φορά θυμάμαι τα λόγια…όταν η επανάσταση αγάπη μου νομιμοποιείται ή γίνεται επάγγελμα…τότε χάνει όλο το γούστο και την αξία της…!!